31ο ΕΤΗΣΙΟ ΤΑΚΤΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟΠΟΠΟΚΠ
8 & 9 Οκτωβρίου 2015
$1· ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ
$1· ΔΙΕΚΔΙΚΗΤΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ
$1· ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΡΑΣΗΣ
ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ
Συναδέλφισσες, Συνάδελφοι,
Έχουν περάσει σχεδόν δεκαέξι μήνες από τον Ιούνιο του 2014 όπου πραγματοποιήσαμε το προηγούμενο τακτικό μας συνέδριο. Χρονικό διάστημα στο οποίο θα μπορούσαμε να πούμε πως απεδείχθη – χωρίς μακροσκελείς θεωρητικές αναλύσεις – ότι πολιτικά ο ενθουσιασμός, η ελπίδα και η επικοινωνία δεν μπορούν από μόνα τους να αποτελούν στρατηγική! Συμπέρασμα σχετικά «επιεικές»…
Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών του περσινού Μαΐου, οι προοπτικές για την εγκατάλειψη των πολιτικών των μνημονίων, οι συνάδελφοι που βρίσκονταν σε διαθεσιμότητα, η κλιμάκωση του αγώνα ενάντια στην αξιολόγηση ήταν τα θέματα που κυριαρχούσαν τότε.
Το αποτέλεσμα των εκλογών της 20ης του Σεπτέμβρη και «η βουλή των 266», τα προαπαιτούμενα του τρίτου μνημονίου, η νέα ασφαλιστική «μεταρρύθμιση», η τρόικα που έγινε κουαρτέτο είναι τα θέματα που σήμερα μας απασχολούν. Μαζί με κάποιες «μεταφυσικές» ανησυχίες που αφορούν στη μελαγχολία της αριστεράς. Πανταχού παρών βέβαια ο Μάαρτεν Φερβέι!
«Μεταφυσικές» όμως ήταν και οι προγραμματικές δηλώσεις της νέας κυβέρνησης η οποία διαθέτει λύσεις για όλα μέσω ισοδυνάμων, (…) ευλογήσας τους πέντε άρτους εν τη ερήμω (…). Το μνημόνιο, το χρέος, οι υφεσιακές πολιτικές, η ασφυκτική εποπτεία δεν αποτελούν πλέον πρόβλημα. Πρόβλημα αποτελούσαν έως ότου δουν κι αυτοί «το φως το αληθινό» όπως αποκαλύφθηκε στους συγκεντρωμένους του Παναθηναϊκού Σταδίου…
Τώρα και το μνημόνιο «βγαίνει» και ο γάιδαρος πετάει… Η υποταγή και η εθελοδουλία είναι τελικά ο δρόμος της σωτηρίας…
Πριν προχωρήσουμε οφείλουμε να αναφερθούμε στους λόγους για τους οποίους το 31ο Συνέδριό μας πραγματοποιείται με καθυστέρηση τριών μηνών. Ο σπουδαιότερος και πιο καθοριστικός λόγος είναι η εκτίμησή μας πως η περίοδος εκείνη αφορούσε σε μια πραγματικότητα εν πολλοίς εικονική, σε μιαν «ευφορία» εύθραυστη και επιπόλαιη, σε προσδοκίες που στηρίζονταν σε γυάλινα πόδια. Υπήρχε λοιπόν ο κίνδυνος να οδηγηθούμε σε λάθος εκτιμήσεις και συμπεράσματα για μνημόνια που καταργήθηκαν και για θεσμούς που δεν θα ξαναπατήσουν το πόδι τους στη χώρα.Υπήρχε ο κίνδυνος να οδηγηθούμε σ’ ένα συνέδριο υποτονικό, αδιάφορο ή ακόμα χειρότερα «πανηγυρικό». Οι εξελίξεις δυστυχώς μας δικαίωσαν.
Σήμερα βρισκόμαστε εδώ έχοντας μπροστά μας μια κατάσταση διαμορφωμένη με άλλους όρους, κάποιους γνωστούς απ’ τα παλιά και κάποιους εντελώς νέους. Όμως όπως και να ‘χει είναι μια κατάσταση πραγματική την οποία οφείλουμε να λάβουμε υπόψη, να την προσεγγίσουμε και να την συζητήσουμε αν θέλουμε να την αντιμετωπίσουμε. Ζητήματα κρίσιμα, που πρέπει με ευθύνη και σοβαρότητα να αναλυθούν και να αποτελέσουν τον κορμό ενός νέου διεκδικητικού πλαισίου σε επίπεδο κλαδικό και συνολικό.
Ας προχωρήσουμε όμως πρώτα σε μια συνοπτική αναφορά της συλλογικής μας δράσης για την προηγούμενη περίοδο.
Όπως αναφέραμε και παραπάνω το ζήτημα των συναδέλφων που βρίσκονταν σε διαθεσιμότητα ήταν πρώτης προτεραιότητας. Το οκτάμηνο της διαθεσιμότητας έφτανε στο τέλος και ο κίνδυνος της απόλυσης ήταν άμεσος. Αναδείξαμε το θέμα στην κορυφή των αγωνιστικών μας διεκδικήσεων. Σταθήκαμε δίπλα τους και στηρίξαμε κάθε τους πρωτοβουλία σε συνεργασία με το συντονιστικό τους. Πραγματοποιήσαμε επανειλημμένα συναντήσεις με την πολιτική ηγεσία και με αρμόδιους υπηρεσιακούς παράγοντες, παρακολουθώντας στενά και παρεμβαίνοντας σε όλα τα στάδια της διαδικασίας, είτε αφορούσε την ψευτοκινητικότητα της κυβέρνησης Σαμαρά, είτε στην επαναπρόσληψή τους από την προηγούμενη κυβέρνηση που αποτέλεσε την ουσιαστική και δίκαιη λύση. Επρόκειτο για ένα μείζον ζήτημα προϊόν μιας ιδεοληπτικής και εκδικητικής αντίληψης που επικρατούσε τότε στη Δημόσια Διοίκηση.
Οι τελευταίες καθοριστικές παρεμβάσεις μας αφορούσαν στην προσθήκη συγκεκριμένης διάταξης – τροπολογίας στο ν. 4325/15 για την άμεση και πλήρη αποκατάστασή τους αλλά και στη διαδικασία έκδοσης των διαπιστωτικών πράξεων και της έγκαιρης δημοσίευσής τους στην εφημερίδα της κυβέρνησης μετά την αλλαγή στην πολιτική ηγεσία του υπουργείου εργασίας και την προκήρυξη των εκλογών της 20ης Σεπτέμβρη.
Την ίδια περίοδο κορυφώνονταν η αντίδραση της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζόμενων στο Δημόσιο κατά του Ν.4250/14, του νόμου της δήθεν αξιολόγησης. Πιστή στις μνημονιακές της δεσμεύσεις και στον ύπουλο χαρακτήρα των πολιτικών της η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου αποφάσισε να «βαφτίσει» αξιολόγηση και να καθιερώσει μια διαδικασία μαζικών απολύσεων, ενισχύοντας ταυτόχρονα το καθεστώς του φόβου, των διακρίσεων και των πελατειακών λογικών, που εξυπηρετούσαν τους σκοπούς και τους στόχους της. Η απεργία – αποχή απ’ όλα τα στάδια της διαδικασίας την οποία εξήγγειλε η ΑΔΕΔΥ απέκτησε γρήγορα μαζικό χαρακτήρα και παρά τις δικαστικές περιπέτειες και τις απειλές ουσιαστικά την καταργήσαμε στην πράξη. Τα πρωτοβάθμια σωματεία της ΠΟΠΟΚΠ αναδείχθηκαν από τα πρώτα βάση του υψηλότατου ποσοστού συλλογής υπογραφών και των εντύπων αυτοαξιολόγησης (περίπου 94%).
Με τη συγκεκριμένη μορφή πάλης συνδέθηκε μετά από δική μας πρόταση στην ΑΔΕΔΥ και το ζήτημα του επανελέγχου της μετατροπής των συμβάσεων που αφορά περισσότερο από το 30% του συνόλου των συναδέλφων. Η αντίδρασή μας στη συγκεκριμένη διάταξη δεν αφορούσε βέβαια ζητήματα νομιμότητας, αλλά την άμεση απειλή και τον κίνδυνο που αφορούσε στην αυθαίρετη αλλαγή των όρων και των προϋποθέσεων που ίσχυσαν δέκα και δεκαπέντε χρόνια πριν. Διαδικασία που επίσης ακυρώθηκε στην πράξη.
Ένα νέο νομοθετικό πλαίσιο που αφορά στην αξιολόγηση και στη σύνδεσή της με το μισθό είναι στις προθέσεις της σημερινής κυβέρνησης. Ζήτημα κρίσιμο που θεωρούμε, ότι θα μας απασχολήσει έντονα το επόμενο διάστημα.
Η κυβερνητική αλλαγή και οι πολιτικές δεσμεύσεις της νέας κυβέρνησης του Ιανουαρίου του 2015 μας οδήγησαν στην απόφαση να θέσουμε άμεσα στην πρώτη μας συνάντηση με το νέο τότε υπουργό το ζήτημα της μονιμοποίησης των συναδέλφων ΙΔΑΧ. Αίτημα πάγιο το οποίο προηγουμένως με δική μας πάλι πρωτοβουλία είχε τεθεί από την ΑΔΕΔΥ. Ο υπουργός έκανε αρχικά το αίτημά μας δεκτό με αποτέλεσμα το προσχέδιο του ν.4325/15 να αναρτηθεί και να τεθεί στη διαβούλευση συμπεριλαμβάνοντας συγκεκριμένο άρθρο (άρθρο 15) που αφορούσε στη μονιμοποίηση. Δυστυχώς μικρόψυχες και υποβολιμαίες παρεμβάσεις διαφόρων «παραγοντικών» παρασίτων έπεισαν τον υπουργό να το πάρει πίσω λίγο πριν το σχέδιο νόμου κατατεθεί στη βουλή. Η επίσημη θέση του ήταν, ότι η διαδικασία χρειάζονταν καλύτερη επεξεργασία και θα επανέφερε το θέμα σε νομοσχέδιο του Σεπτεμβρίου του τρέχοντος έτους. Στην πρώτη συνάντηση με τη νέα πολιτική ηγεσία είναι αυτονόητο, ότι θα επανέλθουμε αφού η μοναδική διάταξη που τελικά συμπεριλήφθηκε στο σχετικό νόμο και αφορά στην ισότιμη συμμετοχή των ΙΔΑΧ στις διαδικασίες κινητικότητας (άρθρο 9) απέχει παρασάγγας από το στόχο μας.
Ένα άλλο ζήτημα που ανέκυψε στους πρώτους μήνες του 2015 ήταν το ζήτημα της δικαίωσης του αγώνα για μονιμοποίηση των συμβασιούχων συναδέλφων που υπηρέτησαν στον ΟΑΕΕ από τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας μέχρι το Νοέμβρη του 2013. Σε συνεννόηση με τον ΠΣΕ – ΟΑΕΕ στηρίξαμε κάθε τους προσπάθεια και θα είμαστε πάντα δίπλα τους μέχρι να δικαιωθούν.
Στα τέλη του Ιουνίου ένα σοβαρότατο και κρίσιμο θέμα που αφορούσε στη συνολική αντιμετώπιση του δημοσιονομικού και πολιτικού τελικά ζητήματος της χώρας τέθηκε με τρόπο αμφιλεγόμενο και αμφίσημο από την κυβέρνηση στον ελληνικό λαό με τη μορφή του ΝΑΙ ή του ΟΧΙ στην αποδοχή της πρότασης των δανειστών για παράταση της υφιστάμενης δανειακής συμφωνίας. Τα γεγονότα είναι πρόσφατα και δε νομίζουμε, ότι χρειάζονται εκτεταμένες αναφορές σε όσα είχαν – ή έπρεπε να είχαν συμβεί – στους προηγούμενους μήνες.
Το Δ.Σ. της Ομοσπονδίας μας με σχετική αλλά μεγάλη πλειοψηφία δε δίστασε ούτε στιγμή να τοποθετηθεί και να δημοσιοποιήσει τη θέση της Π.Ο.Π.Ο.Κ.Π. για το δημοψήφισμα. Ήμασταν η μία από τις δύο τελικά Ομοσπονδίες του Δημοσίου που τοποθετήθηκαν υπέρ του ΟΧΙ. Η προσέγγισή μας αφορούσε στο γεγονός ότι απ’ τη στιγμή που το ζήτημα τέθηκε με τέτοιο άμεσο τρόπο έπρεπε – ανεξάρτητα από τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς και τις σκοπιμότητες – να μετατραπεί σε παλλαϊκή απαίτηση για ρήξη σε έκταση και ένταση που ούτε η ίδια η κυβέρνηση θα μπορούσε να υπαναχωρήσει. Δυστυχώς παρά το περήφανο ΟΧΙ του 62% του ελληνικού λαού, μάλιστα κάτω από συνθήκες ακραίου επικοινωνιακού εκβιασμού και με κλειστές τράπεζες, ο στόχος αυτός δεν επιτεύχθηκε. Η κυβέρνηση μετέτρεψε σχεδόν αμέσως το ΟΧΙ σε ΝΑΙ, υπέγραψε «ανενόχλητη» σχεδόν το τρίτο μνημόνιο και σχετικά εύκολα ανεδείχθη νικήτρια των εκλογών. Οκτώ μήνες μετά, αποκαταστάθηκε πλήρως η «μνημονιακή κανονικότητα» και το περίφημο θατσερικό «ΤΙΝΑ»περί απουσίας κάθε εναλλακτικής λύσης θεωρείται από κάποιους ώριμο για να νομιμοποιηθεί και να παγιωθεί ηγεμονικά σαν το νέο εθνικό μας αφήγημα. Άποψη βέβαια η «αρτιότητα» της οποίας μένει να επιβεβαιωθεί πρώτα απ’ όλα από την «αρτιότητα» του ιδεολογήματός της.
Συμπεράσματα για το «ΟΧΙ»; Ακούστηκαν πολλά, άλλα σωστά, άλλα υπερβολικά και αντιφατικά, όπως βέβαια δεν έλειψαν κι εκείνα που το απαξίωναν ή προσπάθησαν και ακόμα προσπαθούν να το ακυρώσουν σα να μην εκφράστηκε ποτέ. Όπως και να χει, για μας που το στηρίξαμε και το πιστέψαμε αποτέλεσε και αποτελεί το πρώτο σοβαρό ρήγμα, στο βαθμό που κάποιοι άλλοι συνεχίζουν να το αντιμετωπίζουν σαν «χαίνουσα πληγή».
Τέλος θα πρέπει να σημειώσουμε, ότι η Ομοσπονδία μας ήταν πάντα παρούσα σε κάθε μορφή κινητοποίησης που εξήγγειλε η ΑΔΕΔΥ για το χρονικό διάστημα που πέρασε σε συνεργασία με τα πρωτοβάθμια σωματεία και ανέδειξε στο βαθμό που μπορούσε με τις δημόσιες τοποθετήσεις και παρεμβάσεις της τα προβλήματα και τα κλαδικά μας αιτήματα.
ΔΙΕΚΔΙΚΗΤΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ
Η ένταση και η κλιμάκωση της επίθεσης που δέχεται η εργατική τάξη της χώρας είναι πάνω από τις απώλειες σε επίπεδο εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Είναι πάνω από τις εισοδηματικές απώλειες κι ήταν έτσι από την πρώτη μέρα. Γιατί από την πρώτη μέρα εκείνο που ήταν ξεκάθαρο – για όσους ήθελαν να κοιτάξουν κατάματα την πραγματικότητα – ήταν πως το κρίσιμο διακύβευμα και η βασική στόχευση ήταν να την αφανίσουν μεταλλάσσοντάς την. Γίνεται βέβαια λόγος για ένα φαινόμενο το οποίο δεν εξελίσσεται μόνο στην Ελλάδα, αφού η μετατροπή του εργαζόμενου σε δουλοπάροικο – με ό,τι αυτό σηματοδοτεί – είναι και θα παραμείνει ο κρυφός και φανερός πόθος κάθε οικονομικού και πολιτικού συστήματος επιβουλής.
Διαμελισμός χωρών, μεταναστευτικό, προσφυγικό είναι όψεις του ίδιου νομίσματος. Μέσα από το φόβο κι απ’ το καθημερινό κυνήγι της επιβίωσης οδηγούν τους λαούς στο σημείο, που ο πνιγμός μικρών παιδιών κι οι χιλιάδες των ξεριζωμένων και απελπισμένων να αντιμετωπίζονται σα ζητήματα ρουτίνας. Ο μηδενισμός και ο αμοραλισμός του «πολιτισμένου» κόσμου σε όλο τους το μεγαλείο.
Οι εξελίξεις των τελευταίων μηνών και η ηγεμονική πλέον θέση στην κηδεμονία της δικής μας χώρας του ESM, της πιο αντιδραστικής διακρατικής οικονομικής οντότητας, διευκολύνει και επιταχύνει ακόμη περισσότερο τέτοιου είδους διαδικασίες. Πρόκειται για διαδικασίες που ταυτόχρονα προϋποθέτουν την παγίωση και τη διεύρυνση του ελέγχου σε όλα τα επίπεδα άσκησης εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής και την ακόμα μεγαλύτερη εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων. Αμφισβητείται η χώρα, αμφισβητείται η τάξη, απειλείται δηλαδή ξεκάθαρα η προοπτική της επιβίωσης του ελληνικού λαού.
Μέσα σ’ αυτό το τόσο απειλητικό και ασφυκτικό κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό πλαίσιο σε τι συνίσταται λοιπόν το δικό μας καθήκον; Μας καλύπτει ο ρόλος του παθητικού χειροκροτητή και του «φτωχού» συνομιλητή και «κοινωνικού εταίρου» στα πλαίσια κάθε είδους ιδεολογήματος από την ανάπτυξη και τις επενδύσεις που έρχονται μέχρι τη βιωσιμότητα του συνταξιοδοτικού συστήματος που τόσο τους απασχολεί; Είμαστε εντάξει με τη συνείδησή μας είτε δίνοντας όρκους πίστης για την «ταξική μας» συνέπεια είτε τοποθετώντας αυτήν σαν κερασάκι στην τούρτα κάθε δημαγωγικής έκθεσης ιδεών; Θα συμφωνούσαμε με τα παραπάνω αν θέλαμε να παρουσιάσουμε ή να συμπληρώσουμε το προφίλ του τέλειου γραφειοκράτη – εργατοπατέρα (Να σημειώσουμε επίσης, ότι αυτού του είδους οι συζητήσεις συνήθως αποφεύγονται στα ελληνικά συνδικάτα με το πρόσχημα της πολυτασικής τους διάρθρωσης και μιας δήθεν συγκεκριμένης ιδεολογικής φόρτισης που θεωρείται, ότι υπονομεύει την ενότητα. Προφανώς γίνεται αναφορά στην ενότητα του «όχλου» που διευκολύνει κάθε είδους συνδικαλιστική και πολιτική αλλοτρίωση και χειραγώγηση).
Είμαστε μια χώρα, ένας λαός απ’ αυτούς τους οποίους ο Γ. Γ. Μάρκες αναφέρει σαν «καταδικασμένους σε εκατό χρόνια μοναξιάς που δε θα ‘χουν δεύτερη ευκαιρία πάνω στη γη». Για να μην μακρηγορούμε λοιπόν ό,τι είναι αγωνιστικό και συγκρουσιακό αφορά στο σήμερα, αφορά στη βούληση όλων μας αυτός ο λαός κατ’ αρχήν να επιβιώσει. Αυτός είναι ο δικός μας «ταξικός προσδιορισμός». Πράττουμε, επιτυγχάνουμε ή αποτυγχάνουμε, τσαλακωνόμαστε και στεκόμαστε στα πόδια μας ξανά, δεν παραιτούμαστε. Αυτό βέβαια σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει την άκριτη αποδοχή ή τη σύμπλευση με κάθε τυχοδιωχτικό και αριβίστικο συνδικαλιστικό ή πολιτικό διαχειριστικό μόρφωμα που στο τέλος ξαναστήνει στα πόδια του το παλιό επαγγελλόμενο το «νέο». Αλλά ακόμη κι όταν αυτό συμβεί η σκληρή αυτοκριτική κι ο επαναπροσδιορισμός είναι ο ασφαλέστερος δρόμος.
Ό,τι αφορά τώρα στο περιεχόμενο και στις μορφές της δράσης αυτό δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει τον αγώνα για το μερικό και το συνολικό, για το μικρό και το μεγάλο. Περιλαμβάνει τον αγώνα για ανάκτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, τον αγώνα ενάντια σε κάθε μορφή δεσποτείας εσωτερικής και εξωτερικής, τον αγώνα για Δημοκρατία. Περιλαμβάνει όμως και τον αγώνα το «μικρό», τον αγώνα τον οικονομικό, τον αγώνα των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, των συνθηκών εργασίας, των διακρίσεων, των αποκλεισμών, του παραγοντισμού και των συντεχνιακών-πελατειακών λογικών.
Πόσο εύκολο όμως είναι να μιλάς για διεκδικήσεις και για πλαίσιο απευθυνόμενος σε απογοητευμένους εργαζόμενους κατά των οποίων έχει ασκηθεί τόσο ακραία επικοινωνιακή βία;
Πόσο εύκολο είναι να μιλάς για κίνημα σ’ ένα λαό που από την «αισθαντικότητα» της νίκης και την προοπτική της ρήξης και της ανατροπής την οποία πλειοψηφικά πίστεψε και στήριξε βρέθηκε ξανά δεμένος χειροπόδαρα;
Πόσο εύκολο είναι να τον προσεγγίσεις ξανά μόνο με συνθήματα και κραυγές χωρίς καμιά τεκμηριωμένη πρόταση και δέσμευση;
Πόσο εύκολο είναι τέλος ένας τέτοιος λαός να πιστέψει ξανά στη δυνατότητα επίτευξης ακόμη και του ελάχιστου απ’ αυτά που θα διεκδικήσει;
Εδώ ακριβώς – στο ελάχιστο – βρίσκεται κατά τη γνώμη μας μία από τις απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα, τουλάχιστον αυτή που αφορά εμάς αφού εδώ αποκτά νόημα και υπόσταση πραγματική η δική μας παρουσία. Τα «ελάχιστα» και τα «επιμέρους» μπορούν να οδηγήσουν στα «μέγιστα». Τα «ελάχιστα» και τα «κοινά» μπορούν να χτίσουν την πραγματική ενότητα και αλληλεγγύη. Κάθε άλλη προσέγγιση αποτελεί παραίτηση και διαχείριση της ήττας – όποια έκφανση κι αν έχει αυτή κι όσο αποστασιοποιημένος προσπαθεί ο καθένας να εμφανιστεί – ενώ εν τω μεταξύ το «μέγιστο» νομοτελειακά θα επωάζεται σε αποτρόπαια μορφή στην αγκαλιά του φιδιού! Ο φασισμός προ των πυλών!
Διεκδικούμε και υπερασπιζόμαστε λοιπόν :
$1· Το δημόσιο διανεμητικό και αναδιανεμητικό χαρακτήρα της Κοινωνικής Ασφάλισης, με όλες του τις πτυχές, όπως αναφέρθηκαν προηγουμένως στην εισήγηση του Δ.Σ. Από την προάσπιση του Κοινωνικού Δικαιώματος, των ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών κεκτημένων και την οργανωτική του μορφή, μέχρι την κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων και διατάξεων.
$1· Την άμεση ανακεφαλαιοποίηση των Ασφαλιστικών Ταμείων, την αποκατάσταση των απωλειών από το P.S.I. αλλά και την άμεση χρηματοδότησή τους προκειμένου να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους.
$1· Το λειτουργικό εκσυγχρονισμό των ΦΚΑ, την ενίσχυσή τους με το απαραίτητο μόνιμο προσωπικό και την βελτίωση των εργασιακών συνθηκών.
$1· Την υπεράσπιση της επικουρικής σύνταξης και του εφάπαξ.
$1· Τη μετατροπή του Ε.Ο.Π.Υ.Υ. σε αυτόνομο Ταμείο Ασφάλισης Υγείας (Τ.Α.Υ). Την αλλαγή εποπτείας από το Υπουργείο Υγείας στο Υπουργείο Εργασίας & Κοινωνικής Ασφάλισης όπως όλα τα Ταμεία. Την άμεση εξασφάλιση σταθερής και επαρκούς χρηματοδότησης του.
$1· Την επανασύσταση του Ο.Ε.Κ., την υπεράσπιση της περιουσίας του, όπως και του Ο.Ε.Ε.
$1· Την καθιέρωση ενιαίας μόνιμης σχέσης εργασίας με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα.
$1· Τη χειραφέτηση στο χώρο δουλειάς και το δικαίωμα στην υπεράσπιση της αξιοπρέπειας που έχει κάθε συνάδελφος έναντι κάθε «εσωτερικής» η «εξωτερικής» παρέμβασης, που αφορά σε κατάχρηση εξουσίας. Είμαστε έτοιμοι να παράσχουμε κάθε μορφή στήριξης στο συνάδελφο που θα μας καταγγείλει τέτοιο περιστατικό και θα παλέψουμε μαζί του με κάθε δυνατό τρόπο προκειμένου να δικαιωθεί. Ο φόβος, η τρομοκρατία και ο κάθε μορφής εκβιασμός γεννούν και αναπαράγουν την αδιαφάνεια με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Έχουμε λοιπόν ευθύνη να την αναδείξουμε και να τη συντρίψουμε όπου εμφανιστεί.
$1· Την κατάργηση κάθε αντεργατικής-αντιυπαλληλικής νομοθεσίας, που αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί «πυρηνικό όπλο» στα χέρια κάθε εργοδότη αλλά και κάθε πολιτικής ηγεσίας είτε αφορά στην κατάργηση θέσεων εργασίας, είτε αφορά στην συρρίκνωση, στην υποβάθμιση, στην αλλαγή της φυσιογνωμίας ή και στην κατάργηση ολόκληρων φορέων στο Δημόσιο.
$1· Νέο δίκαιο μισθολόγιο, αποκατάσταση απωλειών αλλά και δίκαιο, αξιοκρατικό σύστημα επιλογής προϊσταμένων υπηρεσιακών μονάδων.
$1· Την υπεράσπιση και διεύρυνση των συνδικαλιστικών ελευθεριών και του δικαιώματος της απεργίας.
Συμμετέχουμε ενεργά στην οργάνωση, στην ανάπτυξη και στην «επαναφόρτιση» του λαϊκού κινήματος με προστάγματα που οδηγούν σε διεκδικήσεις που αφορούν :
$1· Στην ανάκτηση και στην υπεράσπιση των εθνικών κυριαρχικών μας δικαιωμάτων σε όλα τα επίπεδα.
$1· Στην πλήρη εφαρμογή του Συντάγματος.
$1· Στην τήρηση αλλά και στη διεύρυνση των δημοκρατικών διαδικασιών. Δημοκρατία παντού.
$1· Σ’ ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα.
$1· Στην απαίτηση για την άμεση, ουσιαστική ανάληψη από το κράτος της ευθύνης για την κάλυψη των βιοτικών αναγκών των ανέργων και όλων όσων χρήζουν επείγουσας βοήθειας, μακριά από τις λογικές ελεημοσύνης, συντήρησης και διαχείρισης της ακραίας φτώχειας τύπου επιδόματος αλληλεγγύης.
$1· Στην ιατροφαρμακευτική κάλυψη για το σύνολο του πληθυσμού χωρίς προαπαιτούμενα.
$1· Στη διαγραφή τραπεζικών χρεών και κρατικών απαιτήσεων με εισοδηματικά κριτήρια.
Ένα λαϊκό κίνημα που μπορεί να διεκδικήσει τα παραπάνω μπορεί ταυτόχρονα να αναγνωρίσει στον εαυτό του τη δύναμη εκείνη που θα αναλάβει με αποφασιστικότητα να θέσει :
$1· Το ζήτημα του χρέους και της διευθέτησης κάθε ανοιχτού ζητήματος έως και την κατάργηση επαχθών ή επιβλαβών υφιστάμενων συμφωνιών (μνημονίων και όχι μόνο).
$1· Το ζήτημα των σχέσεων της χώρας με όλους τους υπερεθνικούς οργανισμούς.
$1· Το ζήτημα της σύγκρουσης στο εσωτερικό της χώρας ενάντια σε κάθε μορφή χειραγώγησης του ελληνικού λαού και εκμετάλλευσης του δημόσιου πλούτου, που αγγίζει στα όρια του οργανωμένου εγκλήματος.
$1· Το ζήτημα της απόρριψης παλαιών ή της επιλογής αλλά και της γέννησης νέων μορφών και πλαισίων πολιτικής έκφρασης στο δρόμο του αγώνα για ευημερία και κοινωνική δικαιοσύνη.
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΡΑΣΗΣ
Νομίζουμε, πως είναι φανερό πόσο μεγάλη σημασία αποκτά η πρώτη ουσιαστικά πανελλαδική κινητοποίηση μετά τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης. Άμεσο καθήκον αποτελεί η κινητοποίηση όλων μας για την οργάνωση της πρώτης 24ωρης απεργίας που έχει ήδη αποφασίσει η ΑΔΕΔΥ πιθανότατα και για την επόμενη εβδομάδα. (όταν τυπώθηκε το κείμενο δεν ήταν γνωστή κάποια ημερομηνία).
Στα άμεσα σχέδιά μας είναι επίσης η διοργάνωση δύο ημερίδων :
$1· Hμερίδας που θα εστιάσει κυρίως στην ανάδειξη του ζητήματος της αλλοίωσης των ειδικών χαρακτηριστικών και δυνητικά της κατάργησης του θεσμού της Κοινωνικής Ασφάλισης σε συνδυασμό με το υφιστάμενο μνημονιακό νομικό πλαίσιο ενόψει και της εφαρμογής της απόφασης για την ενοποίηση των ΦΚΑ. (ούτε το σχετικό πόρισμα ήταν ακόμη γνωστό).
$1· Ημερίδας για την ζήτημα της παροχής υπηρεσιών υγείας και την πρόνοια.
Η προοπτική της εφαρμογής της απόφασης για την ενοποίηση ανεξάρτητα αν θα οδηγήσει σε κλαδική κινητοποίηση (απεργία, καταλήψεις, έντυπο υλικό κλπ), οφείλει από τώρα να μας ενεργοποιήσει προς την κατεύθυνση της δημιουργίας συμμαχιών και αγωνιστικού μετώπου ενάντια στην οριστική κατάργηση του συστήματος και στη δραματική μείωση των παροχών.
Περιοδείες και ενημερώσεις σε συνεργασία με τα πρωτοβάθμια σωματεία αλλά και κάθε είδους αγωνιστική πρωτοβουλία είναι αυτονόητο πως αποτελούν μέρος του προγράμματος δράσης, όπως βέβαια και η συμμετοχή στις κινητοποιήσεις, που αφορούν αποφάσεις του τριτοβάθμιου συνδικαλιστικού μας οργάνου.
Συναδέλφισσες και Συνάδελφοι,
Κλείνοντας θέλουμε να αναφέρουμε σα γενική τοποθέτηση, ότι η άγνοια, η αγνόηση, ή η υποτίμηση των κινδύνων για τόσο σοβαρά διακυβεύματα σαν αυτά που τέθηκαν ή που επιχειρήθηκε να τεθούν στους μήνες που πέρασαν δεν μπορούν πλέον να αποτελούν άλλοθι για κανέναν. Ούτε μπορούν να αντιμετωπίζονται με επιπολαιότητα.
Άλλοθι επίσης δεν μπορεί να αποτελεί κάθε είδους αποστασιοποίηση από τα κρίσιμα πολιτικά διλήμματα, μέσω προσεγγίσεων που προϋποθέτουν ή απαιτούν το μέγιστο, απαξιώνοντας και διακινδυνεύοντας την κατάκτηση του εφικτού. Όταν αυτό το εφικτό είναι τόσο ζωτικής και κρίσιμης σημασίας για τη χώρα και το λαό μας περισσότερο από ποτέ στις τελευταίες δεκαετίες.
Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε την «ασύμμετρη» και απρόβλεπτη σε μεγάλο βαθμό δυναμική διαφοροποίησης των στρατηγικών σχεδίων «εταίρων» και «συμμάχων», σε επίπεδο γεωστρατηγικό αλλά και στενότερα πολιτικό – οικονομικό. «Ασύμμετρες» τότε και απρόβλεπτες μπορεί να ‘ναι οι συνέπειες και για την πραγματικότητα που μπορεί να διαμορφωθεί και να αφορά από τη διεθνή θέση της χώρας μέχρι την κατάσταση στο εσωτερικό της σε όλα τα επίπεδα. Με πρώτα θύματα όπως πάντα τους πλέον αδύναμους και απροστάτευτους.
Είτε λοιπόν θα προσεγγίσουμε με αποφασιστικότητα και σοβαρότητα το σήμερα σε όλες του τις εκφάνσεις και θα παλέψουμε ο καθένας απ’ το δικό του προμαχώνα χωρίς ψευδαισθήσεις, είτε θα συνεχίζουμε να ζούμε σαν λαός θανάσιμες περιπέτειες μέσω ανέξοδων αφορισμών των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, των χρηματοπιστωτικών αγορών, των «εθνοκτόνων» μνημονίων, του τέταρτου ράιχ και της «5ης φάλαγγας» των ΜΜΕ.
ΜΕ ΤΗΝ Π.Ο.Π.Ο.Κ.Π.
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ
ΜΕ ΘΑΡΡΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΣΤΗΡΙΞΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΥ & ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΤΟΜΕΑ