Η φιλοσοφία περί Ενιαίου Μισθολογίου που επιχειρήθηκε να ανοίξει και να καλλιεργήσει προσδοκίες αυξήσεων, σύντομα κατέρρευσε.
Για πρώτη φορά μεταπολιτευτικά η Κυβέρνηση στήνει σενάρια, μέσα από το μισθολόγιο, μείωσης των αποδοχών αντί αυξήσεων και αποκατάστασης των ανισοτήτων και των αδικιών, δικαιοσύνης και αξιοκρατίας στην αμοιβή.
Τα περί ανακατανομής πόρων από όσους έχουν υψηλά επιδόματα και ταυτόχρονα η μείωση κατά 2,7 δις του μισθολογικού κόστους, δεν εγγυώνται ένα ενιαίο και δίκαιο μισθολόγιο.
Είναι εμφανές ότι σ’ αυτή τη συγκυρία, από την Κυβέρνηση, εκτός των άλλων, επιχειρείται διαίρεση, διάσπαση και σύγκρουση όχι μόνο μεταξύ των εργαζομένων στο Δημόσιο αλλά και ανάμεσα στους μισθωτούς του Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα, αφού προβάλλεται η διαφορά στους βασικούς μισθούς.
Εάν πραγματικά η Κυβέρνηση έχει την βούληση να διαμορφώσει ένα νέο Ενιαίο Μισθολόγιο, δεν έχει παρά να υιοθετήσει την πρόταση της ΑΔΕΔΥ για ενσωμάτωση όλων των επιδομάτων που απαιτεί βασικό μισθό 1.300 ευρώ για τον νεοεισερχόμενο Υ.Ε. εσωτερική σχέση 1 προς 2 και εξωτερική 1 προς 3.
Σε διαφορετική περίπτωση το αποτέλεσμα θα είναι εξίσωση όλων προς τα κάτω.
Άλλωστε, η προϋπόθεση της ΑΔΕΔΥ, δηλ. η αφετηρία να είναι χωρίς περικοπή του 13ου και 14ου μισθού ή σύνταξης, παραμένει αναπάντητη και ασχολίαστη από την Κυβέρνηση, γεγονός που είναι αποκαλυπτικό των προθέσεων και προσανατολισμών για το “νέο μισθολόγιο” που σχεδιάζεται και απαιτεί η τρόικα.
Συνάδελφοι,
Η πραγματικότητα δεν επιτρέπει καμιά ψευδαίσθηση και εφησυχασμό. Αντίθετα, επιβάλει συσπείρωση και ενότητα για να αποκρούσουμε τις σχεδιαζόμενες νέες περικοπές, για να δυναμώσουμε την διεκδίκηση ενός δίκαιου σύγχρονου μισθολογίου που θα έχει ως βάση υψηλούς βασικούς μισθούς.
